Można mieć pewne cechy narcystyczne, można zachowywać się tak jak osoba narcystyczna, można określenia „narcyzm” używać jako etykiety na konkretne zachowania drugiego człowieka, można stosować diagnozę „osobowość narcystyczna” w obszarze klinicznym, można narcyzm uznawać za sposób przystosowania społecznego.
Ch. Lasch twierdzi, że: „Narcyzm wydaje się najlepszym sposobem radzenia sobie z napięciami i niepokojami współczesnego życia. Panujące warunki społeczne uwypuklają cechy narcystyczne, które są obecne, choć w różnym stopniu, w każdym z nas”. Cokolwiek by nie mówić: „narcyzm nie kocha ani drugich, ani siebie”(E.Fromm).Potrafią sprawnie działać i osiągać sukcesy w swoich dziedzinach. Wydają się dobrze przystosowani społecznie i radzący sobie z wieloma sytuacjami trudnymi. Elokwentni, zwracający na siebie uwagę bądź dopraszający się o nią od innych. Potrafią zaciekawić się innymi, ale tylko po to, by w ten sposób zwrócić na siebie uwagę.
Przyciągają pewnością, odwagą prezentowania siebie, zewnętrznymi przejawami olbrzymiej niezależności od innych. Zajmują się wieloma rzeczami, potrafią doprowadzać do realizacji założonych celów, posiadają swoisty urok osobisty. Dochodzą na wysokie stanowiska, kierują olbrzymimi firmami, są głowami rodzin, prowadzą debaty międzynarodowe, zdobywają nagrody w swoich dziedzinach.
„Mój mąż, jak jest w towarzystwie czy w swojej pracy, jest odbierany jako guru- mówi Pani Ania – wszyscy słuchają jego opowieści, którymi rozśmiesza towarzystwo bądź zachwyca. A ja słucham tego wszystkiego i wiem, ile z tego jest tylko jego czystą fantazją. Nie potrafię się rozluźnić, jest mi wstyd, że tak nabiera innych. A on po spotkaniu robi mi awanturę, że nie byłam dość wspierająca go i że chyba będzie musiał sobie mnie wymienić na młodszą”.